Zoals de zon een boog tevoorschijn tovert in de regen
doet de herinnering aan jou een glimlach over
mijn gezicht bewegen.
De herinneringen zijn zo fijn
maar het gemis dat doet zo pijn.
Ik weet wel dat je bij me bent
dat je echt mijn leven kent.
Maar het is zo als de regenboog,
de zon is de lach,
de regen de traan.
De traan van het gemis over mijn wang
ik veeg hem weg en ga er weer tegen aan.
Ik geniet van die gekleurde boog,
zie jij hem ook van heel hoog?