Dooi 1963
Het raam is een kruis
van rafelend ijs
doods ligt de vorst
over het moeë land
Ik zie de tijd
de kerkklok torent
driest boven alles uit
een hard gelag.
De kat kruipt
langs de oever
de dooi druipt
van de bomen
In een nevel van mist
strekt zich de gracht
water van verlies
aan onbedorvenheid.
Grijze vlekken vreten zich
door de witte sneeuw.
De stilte is onverdraaglijk
ik stik erin ik kwijn weg.
van rafelend ijs
doods ligt de vorst
over het moeë land
Ik zie de tijd
de kerkklok torent
driest boven alles uit
een hard gelag.
De kat kruipt
langs de oever
de dooi druipt
van de bomen
In een nevel van mist
strekt zich de gracht
water van verlies
aan onbedorvenheid.
Grijze vlekken vreten zich
door de witte sneeuw.
De stilte is onverdraaglijk
ik stik erin ik kwijn weg.
Reacties op dit gedicht
| Cora (zij): | Woensdag, november 23, 2005 16:02 |
| ook weer zo mooi.... | |
| moongirl1982: | Dinsdag, november 22, 2005 08:34 |
| het maakte me stil, groet moongirl1982 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anton van Amerongen | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 21 november 2005 | ||
| Thema's: | ||