Mijn vader...
stille sluimerende gedachten
langs wezenlijke hindernissen
tekort aan tijd…
geen afscheid…
veertien jaar
nog steeds
dat gevecht
met dat ene moment…
ik slenter
druk heel even
het heidekruid
iets dichter
hard en gevoelig
koud en toch zo warm
omarm mij
met jouw begrip…
met die tederheid
plant ik hier
een beetje warmte
heel dicht tegen jouw graf
vreemd maar
eindelijk…
na al die tijd
begrijp ik jou
mijn vader….
Reacties op dit gedicht
| fredie: | Dinsdag, november 22, 2005 17:31 |
| diep mijn gevoelens geraakt heeel mooi Love Fredie |
|
| Innerchild: | Dinsdag, november 22, 2005 16:04 |
| Ontroerend mooi ... Lief, Inner |
|
| kimW: | Dinsdag, november 22, 2005 15:23 |
| wow... dat is goed gevoel denk ik... beter zo dan nooit dat gevoel hebben denk ik. x |
|
| switi lobi: | Dinsdag, november 22, 2005 14:49 |
| Ach l eieverd....de pijn om het verlies blijft altijd...kus....liefsliefs, switi lobi |
|
| m@rcel: | Dinsdag, november 22, 2005 13:51 |
| stilmakend mooi Liefs m@rcel |
|
| hiljaa: | Dinsdag, november 22, 2005 13:50 |
| stilmakend..........! knufliefs--hiljaa-- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: kriekske | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 22 november 2005 | ||
| Thema's: | ||