Stil voor zich uitstarend, altijd alleen,
Het verdriet in mijn ogen, verbaasd iedereen.
De mensen zijn bang, begrijpen het niet
Is er dan niemand, die zoiets inziet

Ieder mens mag toch ongelukkig zijn
Er doet toch altijd wel iets van binnen pijn
We verbergen het alleen door een lieve lach
En door die vriendelijke knipoog, elke dag

Je gevoel moet je eigelijk open durven stellen
Het je eigen verhaal laten vertellen
Een emotie is eigelijk een mooie wens
Je laat er mee zien: Ik ben een heel gewoon mens

Dus voel je je tranen naar boven komen
Laat ze dan voor een keer over je wangen stromen
Stel je daarvoor nou eens open,
Het heeft toch geen zin om het maar op te hopen

Dus zie je druppels lopen, over mijn wang
Wees dan maar gerust, ben niet bang
Laat me maar zitten, alleen in de hoek
Je weet namelijk, ze is even naar zichzelf op zoek