OP ‘t PUNT STAAN Man

Als ‘k op ‘t punt sta te overlijden,
En afscheid nemen moet,
Het leven wegleidt naar de diepte,
Die ik liever wijken mocht.

Op weg naar die onbekende wereld
Waarvan men zegt: "het hoort erbij"
Men heeft dan niets meer te kiezen.
Het leven is voorgoed voorbij.

De nare strijd ben ik vergeten.
Ik heb geleefd, en was voldaan.
Het was zo mooi, maar moet nu gaan.
Naar onbekende oorden.

Ik heb gedroomd en heb gewerkt.
Waardering heeft mij steeds gesterkt.
Mijn fouten zal ik maar vergeten
Ik ga nu dood, moet je weten.

Geen lach maar ook geen traan.
Geen mooi pak of een jacquet
Ik was immers een gewone man.
En sterf, als de man met de pet.

Dag beste vrienden, nog bedankt
Voor alle goed bedoelde vriendschap.
Aan allen zal ik straks veel denken.
Als een dode denken kan.

Nu ik sterf, een laatste wens.
Aan allen die mij kenden.
In memoriam, herinner mij.
Zoals ik was en wat ik zei.

Als ik straks ter ruste lig,
In de vertrouwde aarde
Het dodenrijk dicht om mij heen
Allen met gelijke waarde.

Hoe dat zijn zal, weet zelfs geen mens
Velen gingen mij voor.
En na mij komt voor u de tijd
Om aan te schuiven in dit dodenrijk.

De God, almachtig opperheer,
Kijkt op dit aards gebeuren neer,
Vanuit zijn Universum,
Zag Hij mij zo even sterven.

Vergeef mij dat, wat ik mis deed,
Bij het laatste woord en oordeel.
Dan ga ik juichend heel te vree
Met de schare Engelen mee.

Is de hemel het heelal?
Suizend door het universum
Miljoenen jaren vliegen heen
Het aardse leven was een stofje.

Maar nu ik op ‘t punt sta terug te keren
Terug naar, waar ik eens was,
De sluimer van het onbekende
En de diepte van de onbekende nacht

Een spoor langs de hemel boog
Als het leven is volbracht
Ontwaak ik sluimerend uit mijn droom,
Zie ochtendgloren, na de donkere nacht

Tammo Bakker