engel aan de hemelpoort
Het is zo raar je in die kist te zien
zo stil, zo kil, zo rauwig wit
De alzheimerziekte had van jou een ander mens gemaakt
een vrouw zonder stem, zonder pit
Jarenlang stierf je beetje bij beetje
tot je niets meer kon
Je blies je laatste levenszucht,
een zwarte tijd begon
het is vreemd om nu te weten
dat je kist wordt dichtgedaan,
weer tot stof en as behoren
en nieuw leven doen ontstaan
De dood heeft je nu meegenomen
naar een onbekend oord
we horen je bij de engelen zingen
daar, aan de grote hemelpoort
zo stil, zo kil, zo rauwig wit
De alzheimerziekte had van jou een ander mens gemaakt
een vrouw zonder stem, zonder pit
Jarenlang stierf je beetje bij beetje
tot je niets meer kon
Je blies je laatste levenszucht,
een zwarte tijd begon
het is vreemd om nu te weten
dat je kist wordt dichtgedaan,
weer tot stof en as behoren
en nieuw leven doen ontstaan
De dood heeft je nu meegenomen
naar een onbekend oord
we horen je bij de engelen zingen
daar, aan de grote hemelpoort
Reacties op dit gedicht
| Jannie Hoogendam: | Vrijdag, december 02, 2005 22:14 |
| Dit heb je zo zuiver geschreven dat ik er stil van ben...echt schitterend liefs, kus en veel sterkte Jannie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: zwartwitje | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 02 december 2005 | ||
| Thema's: | ||