Spijt die me verscheurt
Te laat,
Dacht ik eraan dat woorden,
Erger kunnen zijn,
Erger nog dan slagen.
Ik zag hem bloeden,
Langzaam leegbloeden,
Het verwrongen grimas op zijn gezicht.
Elke dag
Stond hij opnieuw op,
Ook al wist hij dat hij
Nog verder kapot zou gaan.
Dat we hem zouden scheuren
Alsof hij een blaadje papier was.
Was dat echt de bedoeling?
Was het de bedoeling dat deze jongen
Nooit meer normaal
Zou kunnen leven ?
Te laat dacht ik eraan
Dat zijn leven een echte hel moest zijn,
Dat de zon voor hem erger was dan de donkere nacht.
Want dan was hij alleen,
Niemand zou hem iets kwaad kunnen doen,
In de nacht zo donker.
Hij stond daar weer,
Dag na dag,
Maar de wonden op zijn ziel
Gingen niet weg.
Ze genazen niet.
Ze bloedden en bloedden,
En bleven bloeden.
Hij is helemaal leeggebloed,
Zo,
Voor mijn gezicht.
En te laat dacht ik eraan
Dat ik misschien wel diegene was
Die het moest stoppen,
Dat ik hem misschien wel kon helpen.
Maar nu is het te laat.
Ik draag mijn schuld,
Als een kruis op mijn schouders.
Nooit zal ik het los kunnen laten....
Of willen laten...
Het is zwaar.
Te zwaar voor mijn lichaam,
Maar mijn ziel,
Die moét het dragen.
Stap voor stap zal ik het meesleuren
Tot ook ik
Dood zal gaan.
En heel misschien,
Zal ik hem dan kunnen zeggen
Dat het mij ontzettend spijt.
Dacht ik eraan dat woorden,
Erger kunnen zijn,
Erger nog dan slagen.
Ik zag hem bloeden,
Langzaam leegbloeden,
Het verwrongen grimas op zijn gezicht.
Elke dag
Stond hij opnieuw op,
Ook al wist hij dat hij
Nog verder kapot zou gaan.
Dat we hem zouden scheuren
Alsof hij een blaadje papier was.
Was dat echt de bedoeling?
Was het de bedoeling dat deze jongen
Nooit meer normaal
Zou kunnen leven ?
Te laat dacht ik eraan
Dat zijn leven een echte hel moest zijn,
Dat de zon voor hem erger was dan de donkere nacht.
Want dan was hij alleen,
Niemand zou hem iets kwaad kunnen doen,
In de nacht zo donker.
Hij stond daar weer,
Dag na dag,
Maar de wonden op zijn ziel
Gingen niet weg.
Ze genazen niet.
Ze bloedden en bloedden,
En bleven bloeden.
Hij is helemaal leeggebloed,
Zo,
Voor mijn gezicht.
En te laat dacht ik eraan
Dat ik misschien wel diegene was
Die het moest stoppen,
Dat ik hem misschien wel kon helpen.
Maar nu is het te laat.
Ik draag mijn schuld,
Als een kruis op mijn schouders.
Nooit zal ik het los kunnen laten....
Of willen laten...
Het is zwaar.
Te zwaar voor mijn lichaam,
Maar mijn ziel,
Die moét het dragen.
Stap voor stap zal ik het meesleuren
Tot ook ik
Dood zal gaan.
En heel misschien,
Zal ik hem dan kunnen zeggen
Dat het mij ontzettend spijt.
Reacties op dit gedicht
| jopiejop: | Zondag, juni 04, 2006 20:55 |
| Mooi, maar schuldgevoelens zijn niet nodig. Mooi mooi mooi. Ik wou dat ik het ook zo kon verwoorden. Kus. |
|
| *sas*: | Vrijdag, december 09, 2005 13:37 |
| ....zwijgend.... sterkte and knuffl *Sas* |
|
| † Angel Of The Darkness †: | Woensdag, december 07, 2005 18:28 |
| mooi, enorm rakend.. °krop in de keel sterkte, |
|
| Joosie: | Zondag, december 04, 2005 13:05 |
| wat mooi geschreven! eigenlijk geen woorden voor. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Dodootje | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 03 december 2005 | ||
| Thema's: | ||