Levensmoe
Stil zit ze daar;
Geen beweging, geen gebaar.
Ze lijkt geheel onbewogen,
maar ik zie een stil verdriet in haar ogen
Ik weet het, ze is levensmoe.
Ik zou haar willen helpen, maar ik weet niet hoe.
Lijdzaam toe moeten zien kan ik niet;
In mij welt een groot verdriet
Ik sla mijn armen om haar heen
Ze kan het toch niet alleen?
Met haar blauwe ogen kijkt ze me moedeloos aan.
Ze is op, uitgeblust, en wil dat ik haar laat gaan.
Dat kan en wil ik niet, ik hou zoveel van haar:
Haar leven hier is nog niet klaar
Vechten wil en zal ik om haar te helpen.
Haar met al mijn liefde overstelpen.
Of het genoeg zal zijn, de tijd zal het leren
Ik hoop dat heel snel het tij voor haar zal keren.
Hannie
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Hannie | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 06 december 2005 | ||
| Thema's: | ||