Resonantie.


                        Is er te geloven in de liefde nog
                        Zitten er in de cellen nog kernen die willen delen
                        Schijnen stralen nog energie, te bouwen
                        En laat de lach nog vruchten?

                        Moge het het wezen blijven
                        van heel het leven, erin de bitt're missie zijn
                        Moge geen draken het verbranden
                        Moge geen oceanen drenken.

                        Deze nachten droom ik meer en meer van haar
                        We praten zo veel, ze vraagd me telkens terug
                        Na ontwaken voorvoel ik mij haar zwijgen weer
                        Het is alsof mijn ademen uitgaapt het verzwegen.

                        Ik wil haar niet, ik wil haar wel, alles loop ik mis
                        Er huizen drachtige kussen mij aan tafel op visite
                        Ik drink de koffie, luister zittend, nek door de circel
                        Moeder zegt; 'Het komt wel goed, je zult je rust weer vinden'.

                        Broer zegt; 'Ja...ja, die vrouwen ook...'. Tante
                        zie ik niet, al weet die precies wel hoe, doch kwaad-zijn
                        kwam haar meestens op, omtrend mijn zelfmoord denken,
                        'Echt een hekel aan die mensen', zei ze... Ja, wie niet?

                        Er waken agenten hier in de buurt, opmerkelijk nauwlettend
                        schouwen zij de straten rond indachtig grootse misdaad
                        Gelijkgesteld aan hun opmerkzaamheid leg ik in de and're straten
                        mijn oor te luister, mijn oog te kijk, of er uit de resonantie

                        Ooit nog een uitgang is,
                        Maar onderwater wikt een vleugeldraak
                        Wonderbaarlijk temidden golven
                        spuuwd hij wolken brandend uit...
                        Al ik er van zie, is de mist boven de golven.

                        Te kluisteren de kust in zicht
                        vaart de Kap'tein verder
                        De klippen kunnen breken,
                        ook richting, lange weken.

                       Er zal geloof in de liefde moeten zijn
                       anders waaien winden richting...
                       Gedroomde g'negenheid der schouders
                       zal dichterbij dan ooit...

                       Blakend slaapstralen, bevend breken,
                       mijn geliefde ligt er, te kussen.
                       Of ik altijd kan blijven waken, of er ooit
                       weer, brekend beven, in slaap zal sussen...

                       Re so nan tie...
                      
                       Re so nan tie...



                                                                                                                                              10'12'2005