Niet alleen
In het moeras van mijn dromen,
Zak ik héél erg langzaam weg.
Tot ik een klein lichtpunt zie,
aan het einde van het pad.
Ga erbij zitten,
kijk hem aan,
geen benul,
van wie, of wat.
Hij zwijgt stil, pratend,
Met zijn ogen,
die hij hier en ginder richt.
De grijze rookwolk,
uit zijn pijp stromend,
ontneemt hem bijna aan het zicht.
Zonder te spreken,
staat hij op,
en loopt dan ergens anders heen,
Het gevoel,
niet alleen te zijn,
helpt ook mij weer,
op de been
Zak ik héél erg langzaam weg.
Tot ik een klein lichtpunt zie,
aan het einde van het pad.
Ga erbij zitten,
kijk hem aan,
geen benul,
van wie, of wat.
Hij zwijgt stil, pratend,
Met zijn ogen,
die hij hier en ginder richt.
De grijze rookwolk,
uit zijn pijp stromend,
ontneemt hem bijna aan het zicht.
Zonder te spreken,
staat hij op,
en loopt dan ergens anders heen,
Het gevoel,
niet alleen te zijn,
helpt ook mij weer,
op de been
Reacties op dit gedicht
| Sirena: | Vrijdag, januari 27, 2006 21:33 |
| nou zeg, wat ben jij eenzaam droef ! Liefs, Sirena |
|
| switi lobi: | Dinsdag, december 13, 2005 13:41 |
| Prachtig......liefsliefs, switi lobi | |
Over dit gedicht
| Auteur: Sid Claassen | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 13 december 2005 | ||
| Thema's: | ||