de wolken spreken de woorden van het leven
al pronkend hangen ze fier hoog in de lucht
kijkend naar de wereld ver beneden hen
waar verdriet en geluk hand in hand gaan
op een aardbol die het leven schijnt te zijn
als zij overstromen van druk in het lichaam
stromen de tranen uit het brein naar beneden
waardoor mensen door regen lijken te verdrinken
maar in werkelijkheid de genegenheid krijgen
van een natuurwonder dat het leed met hen deelt
doch als de druk van het traanvocht te groot is
dan is het nodig dat ze in zichzelf moeten keren
waardoor de wolken lijken op de mooiste vriendschap
die in de een heldere hemel verdwenen bleken te zijn
maar de volgende ochtend hangen ze toch weer daar
| sunset: | Donderdag, december 29, 2005 14:28 |
| Schitterend beeldend mooi dit bert. Een leesgenot. Liefs en fijne dag verder, sunset |
|
| druppeltje: | Donderdag, december 29, 2005 10:06 |
| een heel erg prachtig mooi beeld, liefs |
|
| hiljaa: | Donderdag, december 29, 2005 08:30 |
| prachtig voelend dit! knufliefs--hiljaa-- |
|
| flores: | Donderdag, december 29, 2005 00:52 |
| Je raakt me. De wooden zijn zo overduidelijk. Dat is vriendschap, in al zijn facetten. Ik begrijp je woorden, voel je woorden...jij begrijpt een mens. Niet voor niets dat we hetzelfde beroep uitoefenen.... Kus...en een grote dank. Morgen een kop koffie? |
|
| Riann: | Donderdag, december 29, 2005 00:39 |
| En zo is het..knuff | |
| Auteur: Bert Vos | ||
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 29 december 2005 | ||
| Thema's: | ||