De kamer is nu leeg,
omdat jou stem voor altijd zweeg.
Geen goeie gesprekken samen meer,
soms hoor ik je toch weer.
Maar dan kom ik tot de conclusie,
het is helaas mijn illusie.
In de verte hoor ik je praten,
en ik wil dat ook zo laten.
Want nooit wil ik je helemaal kwijt,
en zeker niet voor altijd.
Lichamelijk kun je nu niet mee bij me zijn,
maar om je stem toch te kunnen horen vind ik fijn.
Ik hoop dat ik hier de rest van mijn leven,
altijd je stem kan horen al is het maar even.
Dan geef je mij met je stem weer moed,
en is de dag weer een beetje goed.
Zoals vroeger word mijn leven nooit meer,
en dat doet evht heel zeer.
Maar jou stem verzacht een beetje de pijn,
omdat ik dan weet,dat je er toch altijd zal zijn.