Op een donkere heuvel daar sta ik
Onder een maan vol licht
Ze denken ik kan niks alleen
Nu zit ik onder die maan en zie niemand om me heen
Diep in mij lacht een klein kind
Maar buiten is waar het haat en verdriet zich bevind
Niemand weet hoe ik me voel
Niemand verstaat wat ik bedoel
Slapen van het denken kan ik niet meer
Niemand weet waarom en dan scheelt me niet veel
Die goed vrienden die ik ooit had
Zijn me vergeten of zijn me zat
Ik probeer ze te vinden om even te kletsen of om weer te kunnen zeggen 'ja dat was leuk hé'
Maar nu zijn ze me vergeten en ze vinden me niet meer terug
Want mijn vrienden knobbel hebben ze geplet als een mug
Ze hebben me niet zien huilen van woede
Want aan mij hebben ze nu geen goede...
Die vrienden die ik ooit had
Zijn me nu voor eeuwig zat
Geen blikken meer en geen gelach
Wat had ik toen gedach?
Ik zag ze lopen heel gezellig met elkaar
Waren hadden ze me niet gebelt wat raar?
Ze herkende me niet meer terug
Ik zag wel hun mooie rug
Ze keerde hun rug naar mij toe
Toen was ik al die vreugde moe
Nu ben ik een zelfstandig persoon
En ik zelf vind dat heel gewoon...