Ooit wordt ik neergeschoten, blind rennend naar de loop
van het geweer op mijn hart: gevoelens in de knoop.
Vuisten gebald, plompverloren, verstand uit en hard rennen
genieten van wind in de oren; aan zielenpijn kan je wennen.
Een kogel, of een kramp, zieltogend zal ik vallen
Geen kik ga ik hier laten want deze man heeft “ballen”,
en een warhoofd vol water -of te veel alcohol, wellicht-
tegen de muur aan knallen, vol op mijn dwaas gezicht.
Onze continentale drift laat zich nu sterk gevoelen,
ik verzaak niet aan mijn plicht, laat alles even koelen,
maar laat de ring krom liggen, dof door alle krassen.
Vanavond ga ik weg, om een pauze in te lassen.
Tika: | Zaterdag, januari 07, 2006 12:01 |
Laat je emoties er maar even uit..opkroppen is nooit goed... Praat als dat oplucht...je weet me wel te vinden he. Dikke kus van Tikaatje |
|
tears: | Zaterdag, januari 07, 2006 11:00 |
Ik ben er voor je! Liefs xxx |
|
Mathilde: | Vrijdag, januari 06, 2006 23:14 |
zeggen en doen willen elkaar nog al eens in het vaarwater zitten, is mijn ervaring... waar is de moed als je 'm nodig hebt? |
|
dishesqueen: | Vrijdag, januari 06, 2006 21:07 |
adembenemend mooi dit gedicht!!! Knap gedaan!! | |
Auteur: scientist | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 06 januari 2006 | ||
Thema's: |