de wekker van je geweten
en net toen je de aarde wou doden
in een wurggreep rond de striemen van de evenaar
tot iedereen van de zon wegrennend
hun einde in jouw ogen mochten zien
en net toen je de lucht doorklieven wou
met het mes zorgvuldig in je hart geplant
wolk en adem in snippers uiteenblies
tot een grijze, stoffige massa overbleef
was het aan mij om je
met een kus op het voorhoofd
uit je dagelijkse nachtmerrie
te laten ontwaken
als de bezieler van je heil
de wekker van je geweten
Reacties op dit gedicht
| Artifex: | Woensdag, januari 11, 2006 12:57 |
| Petje af, graag gelezen. |
|
| Tika: | Woensdag, januari 11, 2006 12:32 |
| een mooit stukje poezie..dat schitterend is opgebouwd. grote waardering hiervoor. Kus Tika |
|
| Oorlam: | Woensdag, januari 11, 2006 12:11 |
| Jeftig! | |
| Grey: | Woensdag, januari 11, 2006 11:25 |
| een gedicht vol warmte. engelbewaarderkes bestaan nog. |
|
| Mathilde: | Woensdag, januari 11, 2006 10:57 |
| wow... dit is echt geweldig! liefs, mathilde |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: bieke | ||
| Gepubliceerd op: 11 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||