LR Volledig verpest
En weer kan ik niet ademen
weer lig ik snikkend op de
grond, mijn ogen brandend
gevuld met tranen, longen al
kapotgescheurd, het is voorbij
Krankzinnig als het lange huilen
om de dagen die ik altijd vreesde
nu verwond in mezelf in de hoop
mijn pijn te kunnen kenmerken -
littekens die niet verdwijnen
Het lijkt onmogelijk dat ik ooit
zo vrij was, dat ik ooit kon zingen
lachen, zorgeloos als niemand anders
was levenslustig, maar vol verdriet
ver verborgen, diep in het merg
Verlaten en kapotgesmeten, zo
kan het vaag omschreven worden
hoewel woorden nooit zullen bestaan
voor dat wat er is gebeurd - het leven
dat glashard weggetreiterd werd uit
Het meisje dat echt wilde leven
Maar dat kapot gemaakt zou worden,
zoveel mooier had kunnen zijn
Reacties op dit gedicht
| l33n: | Woensdag, januari 11, 2006 20:42 |
| ontzettend mooi gedicht meis... en je weet het he: ben er altijd voor je! kuss leen |
|
| Mathilde: | Woensdag, januari 11, 2006 16:17 |
| hoewel pijnlijk, adembenemend geschreven! liefs, mathilde |
|
| vlokje: | Woensdag, januari 11, 2006 14:06 |
| Wat vreselijk allemaal voor je!! Maar wel schitterend geschreven. Ik hoop dat het schrijven iets verzacht voor je. liefs sylvia |
|
| I, Lucifer: | Woensdag, januari 11, 2006 13:20 |
| Diepe ontroering maakt zich van mij meester bij het lezen van deze woorden. Werkelijk een schitterend staaltje poëzie, maar o zo pijnlijk. Ik ben er voor je. liefs, Luc. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Suzanne. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 11 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||