Enkel in haar wandel
Enkel in haar wandel
Het was haar wandel
haar zachte hupjes over de keien
die ik deed volgen
O heerlijke walm van vrouw
die mij opeens voorbij kwam schrijden
kijk ons arme zielen nou
en even verbaasd staarde ik haar na
haar dijen deinden alsof zij deden wiegen
kinderen, zo fijn en zo vol van zang
zo zwierig en zo breekbaar als glas
dat ik zou liegen
door te zeggen dat het niet zo was
en alsof zij sloop
door de wandelgangen van ’t goud
zo werd zij gevolgd door schoon gefluister
met onze herinneringen in het gevang
want zij maakte oud en koud
van wat eens was: ‘n Jonge vlam
zij verbleekte nieuwe liefde
als zuiver chloor
zij rook
naar vers gemalen amandel
zij was werkelijk ‘n vrouw als nooit daarvoor
en dat, enkel in haar wandel
F.
Reacties op dit gedicht
| ExoticBlue: | Dinsdag, januari 17, 2006 12:43 |
| Als 1 zin gelezen, wat een harmonie! Neem ons nogmaals mee met je verhalen, F. Graag gelezen! Laat mij geuren naar versgemalen amandel, EB |
|
| Gracia Groen: | Maandag, januari 16, 2006 22:24 |
| Leuk en ook zo deinend en wiegend geschreven... | |
| Innerchild: | Maandag, januari 16, 2006 14:21 |
| Een zaligheid om lezen ... Liefs, Innerchild |
|
| m@rcel: | Maandag, januari 16, 2006 13:19 |
| heel mooi geschreven Liefs m@rcel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Kuijlemans F. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 16 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||