mission impossible (NL)
de vermoeidheid slaat mij tranen
als ik mijzelf verbitterd gade sla
en slechts wederom kapot maken wil
wat ik in al deze tijd gebouwd kon,
mocht rekenen maar niet accepteerde
nu sta ik slechts alleen en stil
en tel de sterren van de nacht
zelfs al vervagen zij tezamen
met mijn gekwetste hoop
vervloek ik wat wij ooit bezongen
terugdenkend met een glimlach
aan de strijden die wij vochten
maar nu niet meer, niet wederom
het is te zwaar, wij zijn te laat
[iemand noemde mij mission impossible
misschien had die wel gewoon gelijk,
met mij valt niet te leven]
Reacties op dit gedicht
| shadie: | Dinsdag, januari 17, 2006 20:29 |
| je weet al wat ik zei toen je zei dat je een mission imposible was ;-) wat nu niet kan kan later mischien wel *kus* *knuffel* shadie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: senta | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 16 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||