rollatorverdriet
gisteren stond ze daar weer
te wachten om binnengelaten
te worden,
haar rollator gaf steun op het
hellende vlak naar de deur,
die toen hij open ging,
in haar gezicht blafte
nee, nu niet, over een uur
zei een kale kop met bruut
gezicht op een kloterige toon
het is koud, het is koud, riep ze
waarom nog een uur wachten
ik heb honger en wil zitten,
laat me binnen alsjeblieft
zij zat in een daklozenopvang
waar men speelt met de uren
waar men speelt met de mensen
waar godverdomme geen warmte is
waar iedereen naar de kloten gaat
monden vol met mooie praatjes
verbazing te over,
waar het leven een hel is en
waar je niet geborgen mag zijn
Reacties op dit gedicht
| Jannie Hoogendam: | Zaterdag, januari 21, 2006 21:46 |
| Ja, wat treurig is dit als je geen dak boven je hoofd hebt...Ik weet het, want mijn broer werkt in zo,n slaaphuis... Er is maar een bepaald aantal bedden beschikbaar, dus ze moeten er optijd bij zijn...erg hoor Liefs Jannie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Simon ter Zee | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 21 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||