De regen slaat dol
in een bruisende storm
welke luwt in een teder hart
breekt takken van genegenheid
los geslagen van de oude eik…
Onrustig giert de liefde
tussen rood gedecoreerde kamers
onuitsprekelijke verlangens
debuteren na een monotoon bestaan
doet de ijzeren schuit kapseizen…
Het jubelt in zijn ziel
de dolgedraaide zonnestralen
verwarmen zijn slaap met onrust
wekken de jonge ontpopte vlinders
die fladderen in vijftig jaren van eenzaamheid…
De zandkorrel wordt een reus
schept duinen naar ongekende hoogtes
vormt harten van schitterend zilverzand
danst met het hemellicht naar sterren
lichtvoetig treft de liefde hem nog eenmaal…
| sunset: | Donderdag, januari 26, 2006 11:33 |
| Heerlijk dit en een waar leesgenot. Liefs, sunset |
|
| Peter van Tiel: | Donderdag, januari 26, 2006 01:02 |
| Heel mooi geschreven. Slaap lekker, Peter. |
|
| Rien de Heer: | Donderdag, januari 26, 2006 00:43 |
| Prachtige poëzie.... Groetjes, Rien. |
|
| Auteur: Jeffry | ||
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 26 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||