Haar tijd was op
Als ik in het verpleeghuis kwam, op bezoek
zag ik haar vaak zitten, op een bank in de hoek.
Heel klein en rimpelig, zat ze daar
met een klein brilletje en een knotje grijs haar.
Naast haar lag altijd een pop,
want daar paste zij dan op.
Het waren haar kinderen, zoals later bleek,
en ze straalde als je er even naar keek.
Ze mummelde zachtjes voor zich heen,
maar zonder haar pop, ging ze nergens heen.
Maar op een keer,zat op de bank alleen nog de pop,
want haar tijd op aarde, was blijkbaar op.
zag ik haar vaak zitten, op een bank in de hoek.
Heel klein en rimpelig, zat ze daar
met een klein brilletje en een knotje grijs haar.
Naast haar lag altijd een pop,
want daar paste zij dan op.
Het waren haar kinderen, zoals later bleek,
en ze straalde als je er even naar keek.
Ze mummelde zachtjes voor zich heen,
maar zonder haar pop, ging ze nergens heen.
Maar op een keer,zat op de bank alleen nog de pop,
want haar tijd op aarde, was blijkbaar op.
Reacties op dit gedicht
| Dani: | Donderdag, november 08, 2001 12:36 |
| Slik! Aandoenlijk gedicht! Wel mooi. Je raakt me weer diep. Liefs, Dani |
|
| Steven Vermeulen: | Donderdag, november 08, 2001 11:30 |
| Hoezeer we ook willen, we kunnen de tijd niet tegenhouden... Het is pas erg om te sterven als je niet hebt geleefd. |
|
| Dick van Poorten: | Woensdag, november 07, 2001 22:12 |
| Heel erg mooi!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Huting |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 06 november 2001 | ||
| Thema's: | ||