Schoon is geduld.

De manen van het paard
flitsen in de nacht
op jacht naar goud en roem
de ridder zit onvervaard
met wapperend blazoen
te zwiepen in het zadel
glanzende beugels werpen
stralen tussen bomen.

Een witte flits
vanuit het struweel
doet het paard schrikken
verbaasd houd de ruiter in
en werpt verbeten blikken
in de richting van
een glanzende gestalte
die opdoemt in het woud.

Een flinke koorts neemt bezit
van de edele wangen
want daar staat het sprookjesdier
dat hij altijd wilde vangen
legende verbonden met een maagd
maar de ridder onversaagd
geeft zijn paard de sporen
en stort zich in volle galop
in de donkere struiken.

Geduld is een schone zaak
en bovendien de ridder
is geen maagd, allang niet meer,
helaas of niet
hij ziet de zware tak over het hoofd
en daar ligt hij nu onthoofd
(tja in de middeleeuwen waren ze niet
zachtzinning, die minstrelen )
zijn ziel stijgt op
tot boven de kastelen
en dwaalt nu rond zoals zovelen.

--------------------------------------

geschreven voor iedereen,
die op de laatste trein
moet wachten... ;)