Gevangen in een cel van gevoelens,
Verstrikt geraakt in een web van gedachten,
Gevoelens, zo gevaarlijk als wolven,
Ze omringen mij en ik sta met mijn rug tegen de muur,
Wanneer komt de tijd dat ik de macht over hun zal hebben?
Wanneer zal ik die negatieve kracht omsmeden tot een sterkt wapen?
Een wapen waarmee ik de wereld aankan,
Een kracht die ik in bedwang kan houden,
Ik wachtte tot iemand mij dit kwam leren,
Ik keek uit, en zocht naar een oplossing.
Geen mens kon mij helpen,
Het was een donkere tunnel zonder lichtpuntje,
Ik heb ontdenkt dat ik blind was,
Nooit zal ik een lichtpuntje in deze tunnel zien
Maar in deze tunnel zijn nooduitgangen,
Vluchtwegen uit deze ellendige kwelling,
De wereld kon mij deze vluchtweg niet bieden,
Zij kon mij alleen een lichtje geven om de tunnel te verlichten,
Een bedriegend kunstlicht dat de werkelijkheid vals deed oplichten,
Een tijdelijke oplossing die mij niet baatte,
Deze vluchtwegen zijn lange, zware stukken,
Niet makkelijk zal ik uit deze duisternis ontsnappen,
Ze kennen steile en pijnlijke stukken,
Een smalle en harde weg naar een betere toekomst,
Nu ik die vluchtweg gevonden heb, ben ik er nog niet,
Vaak struikel ik en wil ik blijven liggen,
Ik deins terug als er pijnen naar boven komen,
Soms verlang ik zelfs terug naar vroeger,
Maar de touwen beginnen te knappen
Er komen scheuren in mijn boeien,
Ik word bevrijd door de Enige die echt licht in mijn leven kan geven,
Mijn overwinning staat vast, nu is het aan mij om daarin te gaan staan.