Rome, een mensenkerk
Rome, een mensenkerk
de Roomse kerk
is krom
gebogen
als een oude man
gebukt
onder een last
van jaren
sloft hij door dagen
bochelrug krom
hovaardig
stom
de weg gebakend
door normen, tradities
de mens niet rakend
geankerd
verstevigd
op duizend pilaren
van stof
gezichten
mensen
dagen
vloeien als stromen
kalm en klein
voorbij, voorbij
de melodie
klinkt vals
smaakt bitter als
de pijn
nietszeggend
en de roeping hoon
toe maar
doe maar
sanctioneer
als blindheids loon
de ziel is werkelijk vrij
in dagen glijdend
door een spiraal
van glas.
**********
sunset 10-02-2006
**********
Reacties op dit gedicht
| I, Lucifer: | Vrijdag, februari 10, 2006 09:22 |
| schitterend! erg mooi. liefs, Luc. |
|
| hiljaa: | Vrijdag, februari 10, 2006 09:18 |
| zeer mooi in woorden gebracht! knufliefs--hiljaa-- |
|
| Nemesis: | Vrijdag, februari 10, 2006 08:53 |
Wow, de ideologie van de Moderne Devotie verhuld in een ademloos schrijven! Een huldewoord van een geschiedenisstudent.. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 10 februari 2006 | ||
| Thema's: | ||