Ik weet ook wel,
dat je deze ook lezen kan.
Al mijn gevoelens en gedichten,
nee ik geef je daarvoor geen ban.
Ik heb immers geen hoop meer,
dat is al weg, hoevaak ik ook probeer.
Ik wil je ook graag weer terug in mn leven,
maar dan doe ik het wéér fout en moet ik t weer opgeven.
Ik weet niet wat je wilt,
en durf ook niet te praten.
Jij bent zo vastberaden,
altijd jou zin dat vult voor mij geen gaten.
Jij bent zo goed in alles,
doet alles zelf en weet niet hoe ik me voel.
Daar geef ik je de kans ook niet voor,
want je snapt niet wat ik bedoel.
Jij hebt alles helemaal goed op een rijtje,
dat is voor jou een klein kwarweitje.
Maar voor mij een hele grote klus,
dat lost niet op met een kus.
Ik weet het ook allemaal niet meer zo goed,
en langzamerhand dwaalt alweer de moed.
Waarom moet het altijd volgends jou gaan,
en ik die het dan weer fout heeft gedaan.
Ik volg het eigenlijk niet meer,
al een poosje niet meer.
Maar ik sta daar wel elke keer,
met een blij gezicht,maar een gescheurd hartje..