Strompeling
Ik somber door de straat
met een weerbarstig been.
Ik weet niet meer waarheen
geen kompas geeft mij raad.
Donker dwalen mijn gedachten
over verloren paden van de tijd.
Ik ben al vroeg een simpel feit
val nu buiten ieders verwachten.
Al het geluk vervalt tot pech;
zoals van blad gestroopte bomen
geen zon meer kunnen romen
vloeien levenskrachten weg.
met een weerbarstig been.
Ik weet niet meer waarheen
geen kompas geeft mij raad.
Donker dwalen mijn gedachten
over verloren paden van de tijd.
Ik ben al vroeg een simpel feit
val nu buiten ieders verwachten.
Al het geluk vervalt tot pech;
zoals van blad gestroopte bomen
geen zon meer kunnen romen
vloeien levenskrachten weg.
Reacties op dit gedicht
| Anton van Amerongen: | Maandag, februari 13, 2006 23:52 |
| Dank je wel Hiljaa voor je reactie. Liefs, Anton |
|
| hiljaa: | Maandag, februari 13, 2006 19:51 |
| droef maar mooi neergeschreven! knufliefs--hiljaa-- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anton van Amerongen | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 13 februari 2006 | ||
| Thema's: | ||