Etalagebeen
Een wee van pijn
golft door de spieren
hij bijt zijn tanden stuk.
Energie en ritme
staken snel hun dubbelpas.
Zijn been is een blok
een zuil van as
uitgebluste kalk
traag meanderend bloed
van een oude rivier.
Hij strompelt met lood
in zijn schoenen
en klaagt muren aan
te herstellen wat was:
monter stappen in de maat.
Zijn been blijft stijf
koud van de zuurstofschuld
het is ondergedompeld
in vele lagen veen
die zompig vastzuigen.
De huisarts stelt koel
de medische diagnose:
hij heeft een etalagebeen
moet stoppen met roken
of het been gaat eraf.
golft door de spieren
hij bijt zijn tanden stuk.
Energie en ritme
staken snel hun dubbelpas.
Zijn been is een blok
een zuil van as
uitgebluste kalk
traag meanderend bloed
van een oude rivier.
Hij strompelt met lood
in zijn schoenen
en klaagt muren aan
te herstellen wat was:
monter stappen in de maat.
Zijn been blijft stijf
koud van de zuurstofschuld
het is ondergedompeld
in vele lagen veen
die zompig vastzuigen.
De huisarts stelt koel
de medische diagnose:
hij heeft een etalagebeen
moet stoppen met roken
of het been gaat eraf.
Reacties op dit gedicht
| Anton van Amerongen: | Vrijdag, februari 17, 2006 22:26 |
| Hallo Hans, Bedankt voor je reactie. Groeten, Anton |
|
| Hans Winter: | Vrijdag, februari 17, 2006 20:06 |
| al lijk je veel kwijt te zijn, wat je hebt is het beste wat je ooit nog krijgen zal. hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anton van Amerongen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 17 februari 2006 | ||
| Thema's: | ||