KONING
KONING
Helder 's Konings ogen blinken
Onder zijn dofgouden kroon.
Hoewel zij uit verten donkeren
Zie ik dat ze lachend flonkeren
Als ik naar hem toe kom hinken
- En ze lachen zonder hoon.
'k Wilde om een lach te wekken
In zijn diep verzonken oog
Buitelen en kopjerollen,
Hem vermaken met de grollen
Die - zo meende ik - van gekken
Gaarne ziet een vorst zo hoog.
'k Zag hoe uit de duisternis
Van zijn troon hij naar me lachte
En dat bracht me van de wijs.
Hurkend in dat schoon paleis
Voelde ik, daar hij hoog me achtte,
Voor het eerst een oud gemis.
Toen, als stond ik voor een rechter,
Rees ik op - geen nar, maar heer -
Bood mijn trouwe dienst hem aan,
Hoorde 't antwoord: ' 'k Neem het aan.
Zonder moeite koos ik slechter.
Zet u, raadsheer, naast mij neer.'
Helder 's Konings ogen blinken
Onder zijn dofgouden kroon.
Hoewel zij uit verten donkeren
Zie ik dat ze lachend flonkeren
Als ik naar hem toe kom hinken
- En ze lachen zonder hoon.
'k Wilde om een lach te wekken
In zijn diep verzonken oog
Buitelen en kopjerollen,
Hem vermaken met de grollen
Die - zo meende ik - van gekken
Gaarne ziet een vorst zo hoog.
'k Zag hoe uit de duisternis
Van zijn troon hij naar me lachte
En dat bracht me van de wijs.
Hurkend in dat schoon paleis
Voelde ik, daar hij hoog me achtte,
Voor het eerst een oud gemis.
Toen, als stond ik voor een rechter,
Rees ik op - geen nar, maar heer -
Bood mijn trouwe dienst hem aan,
Hoorde 't antwoord: ' 'k Neem het aan.
Zonder moeite koos ik slechter.
Zet u, raadsheer, naast mij neer.'
Reacties op dit gedicht
| Katja Bruning: | Vrijdag, november 16, 2001 11:40 |
| Het is wat laat en of jullie dit nog tegenkomen weet ik niet, maar allemaal bedankt voor jullie reacties! Ja, Sheena en Francois, ik heb me wel wat in bochten moeten wringen om het allemaal te laten rijmen. 't Kon beter, maar ik laat het toch maar zo staan. Albrecht Paul, ditmaal komen onze interpretaties exact overeen en ik voel me erg begrepen. Ook dank voor je proficiat! | |
| Albrecht Paul: | Woensdag, november 14, 2001 13:51 |
| Heel mooi hoe de 'nar' ontdekt waar zijn/haar eigenwaarde ligt. De hoogachting wordt erkend en de nar staat op als een waardig mens. Tegelijk geeft de koning een sneer naar de 'normale' raadslieden. Heel diepzinnig, in passende stijl berijmd. Proficiat, Katja! |
|
| Hans Winter: | Dinsdag, november 13, 2001 00:36 |
| Een mooie variant met omkering van het aloude gegeven van de nar die de waarheid in pacht heeft. |
|
| pramodah: | Zaterdag, november 10, 2001 20:09 |
| een mooi gedicht,het klinkt wat middeleeuws maar dat vind ik er juist zo goed aan........ liefs pramodah |
|
| Sheena: | Zaterdag, november 10, 2001 16:36 |
| In het land der blinden, is eenoog, koning .... take care, Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Katja Bruning | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 november 2001 | ||
| Thema's: | ||