Venetië, Palazzo Ducale
Venetië, Palazzo Ducale
en ook Venetië volgt getijden
een doek dat valt en zich verheft
waarachter ‘t lang vergetende leeft
alsof bewaard voor korte eeuwigheid
uit nog steeds witte marmer zijn de treden
levend! dood is slechts enkel het paleis
en in het troebele vensterglas
worden de zonnestralen strikt gemeden
het water geeft zijn schreden vrij
van wat bij vloed verborgen was
een voetafdruk tussen wat mosselgruis
het mensenleven dat al lang voorbij
een uitgesleten spoor van nooit getelde voeten
van aankomst, afscheid, feestelijkheden
van vreugde, smart en zeker ook van strijd
uit een verleden dat laat groeten
uiteindelijk vult wat hier geschreven stond
als scherpe schaduw van verleden tijd
de vloed in stille wederkeer en overspoelt
wat gisteren al een einde vond.
**********
sunset 19-02-2006
**********
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Zondag, februari 19, 2006 18:32 |
| wauw wat een prachtige poezie heel warm beschreven groetjes Dirk |
|
| dol_fijn: | Zondag, februari 19, 2006 12:58 |
| geweldig goed en mooi neergzet graag gelezen knuffels liefs van Dol_fijn |
|
| poky: | Zondag, februari 19, 2006 11:06 |
| héél héél mooi,graag gelezen,prachtig,poky | |
| hiljaa: | Zondag, februari 19, 2006 10:03 |
| weer een pracht van een poezie! knufliefs--hiljaa-- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 19 februari 2006 | ||
| Thema's: | ||