Zwijgende tranen
Zwijgende tranen
Wandelen tot mijn kin
En leggen zich dan op de grond neer
Een gevoel die even weg was
Nu ben ik weer alleen
Ik voel me zo alleen
En moe
Uitgeput van het op mezelf zijn
Maar toch niet bij mezelf gekomen
Ik heb je nodig
Wie dan ook
Warme armen, ik heb het koud
Ik voel me zo alleen
Teveel mensen in deze wereld
Teveel leven in dit lichaam
Kan ik het wel
Twijfel
Onzekerheid in dit vrolijke meisje
Dubbel, voel ik
Alsof er een meisje voor mij leeft
Die heel soms, even slaapt
Prikkel ogen
Ze zijn niet van mij
Maar van haar
Ik ben het gevoel maar
En het leven
Zij moet het allemaal oplossen
Zwijgende tranen
Ze zijn niet van haar
Maar van mij
Ze rollen nu van de trap
De waxine lichtjes doven
En ik,
Ik ben moe
Reacties op dit gedicht
| **a girl**: | Vrijdag, februari 24, 2006 20:35 |
| *slik* Erg prachtig verwoord..en herkenbaar veel sterkte! liefs, |
|
| Raira (Ria): | Donderdag, februari 23, 2006 23:05 |
| klinkt erg verdrietig en eenzaam maar wl er goed verwoordt liefs Ria |
|
Over dit gedicht
| Auteur: meisjes mensje | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 23 februari 2006 | ||
| Thema's: | ||