Marokko, zacht zijn mijn woorden,
hard mijn hart, warm verlaten, kil geworden,
wachtend op een dag voorbij,
dat jij zult weten, zeker weten,
wie ik noem, bij naam,
dat ben jij.

Marokko, als mijn eigen broer,
schelden zo lang, koude pijn,
al deze onverbiddelijke venijn,
mijn broer, wie mijn hart onvoorwaardelijk beroert.

Marokko, berber, arabier of sous,
figuren uit duizend en één nacht,
land met duizend meren, met eindeloze smart...
wacht, wacht op haar kinderen,
wanneer gaan ze hun land eindelijk waarderen.

Marokko, je hebt nooit rust gekend,
dan is daar die ene hoop,
plots weet je dit is goed,
't helpt je naar de veilige grens,
en nu...weet je niet meer wie je bent.

Marokko, je zoekt en vraagt,
alles is zo erg niet,
zolang je maar vertrouwd,
op iemand die van je houdt.

Marokko, berber, arabier of sous,
het liefst zou je willen rebelleren,
doen waar anderen van dromen,
je wilt jezelf niet laten kennen,
maar wanneer dan de lucht opklaard,
voel je je blij maar ook ontaard.

Marokko, vertel mij,
wat moet ik met dit hart,
het voelt zo koud en alleen,
tranen van verwarring over mijn wangen heen,
een wervelwind stormt door mijn kop,
ik kijk naar je , mijn dierbare land,
maar je vangt niks op.

Marokko...ik neem het moment in me op,
de goudgele zon verdwijnt achter de randing,
de wind bedekt het zand,
de lucht verandert van kleur,
ik vang de geur van het zand en de wind,
de vogels en het zout van de zee.

Marokko... neem me mee!!!!