Ik kom al naar je toe
Al draag ik op de rugkant
van mijn ogen nachtmerries mee
over de verlaten wegen
waar de sneeuw valt als
kleine stukjes papier vol
geschreven van heimwee
toch kom ik al naar je toe.
Het is zo koud dat zelf
de zon staat te rillen
dit gedicht draagt geen enkel
adem – halingsteken misschien
is de liefde nog zo koud
dat het kouder gilt dan sneeuw
maar ik kom al naar je toe.
Er is nog niets tussen ons
maar als het zo koud is buiten
dring ik graag binnen door de ruiten
van je zachte ogen
kom ik naar je warmte toe
zonder het glas van terughoudendheid
ook maar zachtjes niet te breken.
Reacties op dit gedicht
| chocaatje: | Dinsdag, februari 28, 2006 09:42 |
| Prachtig zeg!!! Heerlijk wakker worden.Liefs mieke | |
| ana (stacia): | Dinsdag, februari 28, 2006 09:18 |
| Wat een heerlijke taal alweer. Voeg daar de wisselwerking tussen assertiviteit en voorzichtigheid aan toe en ... mja. Verbluffend gewoonweg. kus ana |
|
| Renate-td-: | Dinsdag, februari 28, 2006 00:47 |
| Mijnheer Serge, ik vind u werkelijk briljant, adem-halingsteken? Geweldig! kus |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sergev2005 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 februari 2006 | ||
| Thema's: | ||