Het regende nootmuskaat,
uit wolken van spiegeleieren.
Maar het was zure regen,
en de lekkernijen bedierven
als sneeuw voor warmte.

Elke geest verwant met de ander
maar elk moederziel alleen.
Synchroon turend naar de hemel,
met elk een andere wereld voor ogen.

Al dansend op chocoladepudding,
de nootmuskaat kwam neer als slagroom.
Maar de kruiden waren te machtig,
mijn zintuigen trilden op hun grondvesten,
en bijna nieste ik de wereld uiteen.

Zo’n honderd man bleven kijken
naar het schouwspel om hun heen.
Maar geen van hen wist waar ze waren
of hoe ze daar waren gekomen.

Na urenlang luchthappen,
was mijn honger plotseling getemd.
als de woede van een kleurenblinde stier
wiens ogen slaperig worden
bij het zien van de rode cape.

Sommige mensen waren nog in trance.
Ik realiseerde dat mijn hoofd tintelde,
en ontdeed mij van een futuristische bril.
Zonder reden begon ik te zoeken naar muntgeld,

maar uit mijn zakken vond ik alleen maar herinneringen...