In aantocht
In aantocht
De lente slaakt
verschrikt 'n schreeuw
Bij het zien
van zoveel sneeuw
Kruipt gauw weer
in haar schulp
Hoopvol wachtend
op zonnige hulp
Bollen in het duister gehuld
popelen ongeduldig
Voelen zich eenzaam
bijna schuldig
Willen zich
kleurrijk vertonen
De natuur
met vrolijkheid belonen
Doch trots
op zijn koningstroon gezeten
Wil de vierende vorst
van geen wijken weten
Laat zich gehuld
in grijze deken
Nog heersend verwennen
voor enkele weken
Trekt zich
het voorjaar niets aan
Laat haar ijzig
met koude voeten staan
Tot de zon
op hoogte gestegen
De winter verschrikt
tot vertrek doet bewegen
De lente slaakt
verschrikt 'n schreeuw
Bij het zien
van zoveel sneeuw
Kruipt gauw weer
in haar schulp
Hoopvol wachtend
op zonnige hulp
Bollen in het duister gehuld
popelen ongeduldig
Voelen zich eenzaam
bijna schuldig
Willen zich
kleurrijk vertonen
De natuur
met vrolijkheid belonen
Doch trots
op zijn koningstroon gezeten
Wil de vierende vorst
van geen wijken weten
Laat zich gehuld
in grijze deken
Nog heersend verwennen
voor enkele weken
Trekt zich
het voorjaar niets aan
Laat haar ijzig
met koude voeten staan
Tot de zon
op hoogte gestegen
De winter verschrikt
tot vertrek doet bewegen
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij*: | Zaterdag, maart 04, 2006 11:04 |
| :) sunshine!!! | |
| switi lobi: | Zaterdag, maart 04, 2006 11:04 |
| Ach wat een héérlijk gedicht! Maar de lente laat zich niet meer wegsturen hoor, kijk maar eens om je heen...... Dikke kus, liefsliefs.....switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: dichterbij | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 04 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||