Eenzaamheid en verdriet
De eenzaamheid komt dichterbij..
Er staat niemand aan mijn zij..
Steek weer een sigaret op tegen de stress
En nog een..
En nog een..
Tmf staat aan..
Er komt zielige muziek en ik laat mijn tranen gaan..
Ben mijn leven zat..
Wil uit die psygiatrie!!
Ik heb daar niks te zoeken..
Dat zeg ik al jaren..al zeker 3..
Waarom laten ze me niet gaan?
Ze zeggen het zelf ook..
Ze vertrouwen mij voor geen ene meter..
En daardoor voel ik me ook niet beter!!
Ik kan er niet tegen als mensen mij niet vertrouwen!!
Dan kan ik toch ook niet op hun bouwen??
Waarom doen ze mij en alle andere mensen dit aan??
Waarom laten ze ons niet gewoon gaan?
Waarom begrijpen ze ons niet??
Is er dan niemand die ziet..
Dat wij rust moeten krijgen..
Zonder dat mensen met een cepareer gaan drijgen??
Waarom zien ze het tocxh niet??
Reacties op dit gedicht
| lachebekje1988: | Zondag, maart 05, 2006 16:46 |
| goed dat je het zo kunt verwoorden. Ik hoop dat het je gaat lukken sterkte. liefs lachebekje1988 |
|
| trealud: | Zondag, maart 05, 2006 16:14 |
| veel sterkte kus |
|
| Estertje: | Zondag, maart 05, 2006 15:51 |
| Ik weet het niet, dat vraag ik me juist ook af. Zeer herkenbaar! Sterkte! liefs, Estertje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ju$t_me | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 05 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||