Tante
Een zaterdag,
een avond bij mijn lamp, zit zij:
de zo verwante hongerwinter-tante, die,
ouder wordend, rimpels krijgt,
maar niet verjaart.
Haar moeder-sfeer,
haar aureool heeft ze bewaard.
En zittend naast het gelig licht paart zij
verstand aan hart.
Herinnert aan weleer:
aan schuilplaats tegen leed.
Een vrouw die mij iets deed,
maar wat precies?
Wat gaf ze keer op keer?
Ze gaf mij vrede, denk ik.
Voeding voor mijn lichaam en mijn ziel.
En telkens weer.
Reacties op dit gedicht
| Jutta: | Dinsdag, maart 07, 2006 15:55 |
| Mooi inderdaad! Liefs, Jutta |
|
| Innerchild: | Dinsdag, maart 07, 2006 15:53 |
| Dit ontroerd mij ! Mooi dit ! Liefs, Inner |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Huub Hoek | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 07 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||