Ik keek in mijn ogen
En zag veel verdriet
<De hoop had ik opgegeven
Verder leven wilde ik niet
Maar ze zeiden me
Ik was nog veel te klein
Ik begreep niet waarom
Ik moest leven met zoveel pijn
Niemand begreep wat er gebeurde
Wat mij werd aangedaan
Maar het was zo moeilijk
Om me er doorheente slaan
En nu kijk ik weer
Uitangst en onzekerheid
Want ik kreeg therapie
Om weg te komen uit deze strijd
Jaren depressief en jaren gevochten
Om meer moed te krijgen in het leven
Want door de mensen om me heen
Kon ik het toch niet opgeven
Veel dingen deden mij pijn
Aan alle tranen raakte ik niet gewend
Maar nu kijk ik in mijn ogen
En zie. dat ik eindelijk weer gelukkig
*Ik heb een tijd terug een gedicht gemaakt over dat ik mijn moeders ogen keek en zag dat ze gelukkig was, toen schreef ik dat ik zelf nog niet aan ons nieuwe leven gewend was, nu zat ik dat gedicht weer te lezen en bedacht me ineens dat ik nu wél gelukkig ben en dus heb ik hetzelfde gedicht gemaakt, maar andere woorden gebruikt en naar mezelf gericht. Het andere gedicht is; ***Je bent gelukkig***, voor als jullie het willen lezen