Geslagen door een rozenblad

Ik sliep op de grond, die ooit nog
bezaaid geweest was met blaadjes

van rode rozen - vers - nu verdord

verpulverd onder jouw afwezigheid

Ik huilde niet, ik weende - zacht

tranen lagen in mijn ogen, maar

mijn verdriet zat binnenin, en was
op mijn wangen nimmer te zien

Mijn hart vlamde, doch niet door
liefde, zij was reeds verkoold en
met één enkele slag viel ze tot as
en zouden slechts mijn vingers branden

- door gebrek aan nagel

Geschreven door

Quando

Reacties op dit gedicht

Quando vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Panta Rhei:	Maandag, maart 20, 2006 19:08
Niet meer nagelbijten ;). Sorry, flauw. Mooi geschreven, makkelijk te lezen. Kus

Klaes:	Maandag, maart 20, 2006 17:41
droef mooi je bent aardig op dreef vandaag groet/klaes

chocaatje:	Maandag, maart 20, 2006 10:18
Wow zo verdrietig mooi geschreven.liefs mieke

Over dit gedicht