Soms ben je omringd door mensen,
maar voel je je toch alleen.
Al die mensen hebben verwachtingen en wensen,
waar je dan niet aan kan voldoen.
soms dan voel je je een oen,
maar je hebt genoeg aan jezelf.
Maar toch doe je je best om er voor die mensen te zijn,
en probeer je even weg te nemen hun pijn.
Maar je ziet je zelf niet staan,
en kan het eigenlijk niet aan.
Je geeft aan iedereen jouw schouder,
en je voelt je dan in eens een stuk ouder.
Ze komen allemaal om raad,
van jong tot oud.
en hebben er bij baat.
Maar je verliest jezelf steeds verder,
kom op het zijn geen schapen.
Je bent echt niet hun herder die hun moeten hoeden,
soms kook je van woede.
Want als jij ze nodig hebt waar zijn ze dan,
ik doe toch ook wat ik kan??