eindelijk ...
1 jaar geleden was ik je kwijt,
en ik had heel veel spijt,
6 maand geleden was ik je terug kwijt,
maar nu had ik nog even tijd,
ik bleef maar proberen,
ik kon het niet accepteren,
het bleef maar duren,
ik keek altijd maar naar de buren,
het lukt niet,
ik had heel veel verdriet,
maar plots kwam er een verandering in mijn leven,
ik kon toen heel weinig geluk geven ,
ik dacht toen niet aan kinderen ,
ik zou me toch effe hinderen,
en een maand later was ik 1 dag te laat,
plots 2 dagen te laat,
ik kon het me niet meer laten ,
ik kon mijn man nu niet meer verlaten,
we hebben nu iets waar we allebei naar uit zagen,
nu hebben we uiteindelijk geen vragen,
er groeit nu iets in mij,
van ons allebei,
hopelijk mag je nu blijven ,
toch voor negen maanden,
ik ben heel blij want ik verwacht mijn eerste kindje na 2 miskramen