Moe gestreden
Ik wens mezelf de vreselijkste ziektes toe
het leven maakt me oh zo moe
Niet langer wil ik dit juk dragen
het begint me nu echt te dagen
Maar om de stap te zetten
niemand die me zal beletten
Om een einde aan mijn verhaal te maken
en zo in een betere wereld te geraken
Ik heb toch echt geen spijt
als ik van al mijn zorgen ben bevrijd
Ik in een betere wereld geraak
als ik mijn laatste adem slaak
het leven maakt me oh zo moe
Niet langer wil ik dit juk dragen
het begint me nu echt te dagen
Maar om de stap te zetten
niemand die me zal beletten
Om een einde aan mijn verhaal te maken
en zo in een betere wereld te geraken
Ik heb toch echt geen spijt
als ik van al mijn zorgen ben bevrijd
Ik in een betere wereld geraak
als ik mijn laatste adem slaak
Reacties op dit gedicht
| Juva: | Woensdag, november 21, 2001 12:52 |
| Als het daar beter is...áls. | |
| The Oracle: | Maandag, november 19, 2001 22:53 |
| Voor spijt is het dan reeds te laat. Denk aan de "nabestaanden"!!!! gegroet, The Oracle |
|
| Caelin: | Maandag, november 19, 2001 22:02 |
| Blijven staan. Ik zit met ongeveer hetzelfde, maar ik weet dat ik er ooit uitkom. |
|
| EXPLICIT: | Maandag, november 19, 2001 21:58 |
| Tsja... Ik sta zelf ook aan het randje, probeer in ieder geval te blijven staan! Sterkte... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Brammie | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 19 november 2001 | ||
| Thema's: | ||