Het spijt me, maar vaarwel...
en daar stonden we dan, beide niet goed wetend
wat we nu precies moesten zeggen – het was immers
ook al zo lang geleden -, de stiltes overheerste ons,
die nooit eerder zo doordringend hadden geklonken,
ze waren dan ook nog nooit zo aanwezig geweest
mooier dan ooit keek je me aan, lachte voorzichtig
- dacht ik daar een aarzeling te zien? – en je begon
weer te praten als vanouds, alsof er nooit iets is
gebeurd, wat voor jou waarschijnlijk ook niet het
geval is, je hebt het ook nimmer echt begrepen
maar voor ik het wist leek ik alle dingen te zijn
vergeten die je me hebt aangedaan – jij ook met je
prachtige ogen –, verviel ik weer in ons oude
ritueel, wat ik juist had proberen te voorkomen
en kwamen die verlangens van genegenheid terug
maar ik kreeg mezelf weer in de hand en vertelde je
hoe ik nu werkelijk over je dacht, wat ik slechts nog
voor je voelde en ik zag dat je schrok – je ego was
nu zwaar gekrenkt – en je begon wartaal uit te slaan
zoals je wel vaker deed als je je woorden kwijt was
- Het spijt me, maar vaarwel –
Laura