wakker worden uit die droom
Zwarte gaten ontwijk ik niet meer,
vallen moet ik toch ooit,
maar dat die klap zo hard aan kwam,
verwachte ik nooit.
mijn ogen zijn open,
mijn ziel is geraakt,
maar nadenken kan ik niet meer,
alles in mij staakt.
hoe kon ik dat alles niet zien?
hoe kon ik zo stom zijn?
waarom ben ik diegene?
waarom doet mijn hart zo een pijn?
ik wil geen slachtoffer meer zijn,
ven dit elendige verdriet,
toch blijf ik me zelf afvragen,
maar antwoorden krijg ik niet.
stilletjes vervagen mijn dromen,
mijn sterretjes worden gewist,
als dit de realiteit is,
heb ik niet veel gemist.
vallen moet ik toch ooit,
maar dat die klap zo hard aan kwam,
verwachte ik nooit.
mijn ogen zijn open,
mijn ziel is geraakt,
maar nadenken kan ik niet meer,
alles in mij staakt.
hoe kon ik dat alles niet zien?
hoe kon ik zo stom zijn?
waarom ben ik diegene?
waarom doet mijn hart zo een pijn?
ik wil geen slachtoffer meer zijn,
ven dit elendige verdriet,
toch blijf ik me zelf afvragen,
maar antwoorden krijg ik niet.
stilletjes vervagen mijn dromen,
mijn sterretjes worden gewist,
als dit de realiteit is,
heb ik niet veel gemist.
Reacties op dit gedicht
| Reiger: | Donderdag, maart 30, 2006 13:45 |
| Erg triest maar wel mooi geschreven.... | |
| lachebekje1988: | Donderdag, maart 30, 2006 12:16 |
| Verdrietig geschreven. Liefs, Moederlachebekje1988 en Lachebekje1988 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: twistel | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 30 maart 2006 | ||
| Thema's: | ||