het warme laken
wat kan de ochtend
soms donker lijken
waar men licht vermeent
als de nacht
nog duidelijk weent
bij het vroege opstaan
van een verleden etmaal
en onverteerde gedachten
voortschrijdend worden uitgebeend
tot een rusteloos verhaal
dan schuif ik ze niet opzij
die doeken voor de wereld
het zal zeker niet helpen
in mijn verwarring
ruimte te scheppen
of droge tranen te stelpen
kruip maar terug
onder het laken
zucht een stem in mij
ik wil bij je waken
en straks of veel later
zal de dag het alsnog
goed met je maken
Reacties op dit gedicht
| mietjuh: | Zondag, juli 23, 2006 15:17 |
| ken dat gevoel maar dan vooral op een vroege novembermorgen ofzo.. maar ik heb dan weinig keus ik moet toch naar mijn les :P | |
| rainbow_fairy: | Zaterdag, april 08, 2006 14:32 |
| heel mooi gechreven! groetjes, |
|
| lachebekje1988: | Vrijdag, april 07, 2006 22:45 |
| Mooi verwoord. Liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: julius dreyfsandt z.s. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 07 april 2006 | ||
| Thema's: | ||