Laverne ik weet dat je er zo af en toe gek van wordt als ik ga over C...... ga praten , maar soms kan ik gewoon niet meer en moet het eruit snap je ?
Hier komt ie:

Ik kan niet geloven dat dit in een klap is overgegaan
vroeger beste vrienden, daarna verlieft en zoveel meegemaakt..
Hebben we het elkaar aangedaan ?
die ene pijn ?
of is het iets dat ik alleen voel ?
Misschien denk jij niet eens meer aan me en barst bij mij me hoofd bijna open..
En het enige wat ik de afgelopen 4 maanden doe is maar blijven hopen.
Dat je weer een keer voor me deur zal staan
en me vraagt of we weer zoals vroeger naar buiten zullen gaan..
Maar wat bereik ik met hopen ?
Uiteindelijk toch helemaal niks..
Waarom durf ik niet gewoon naar jou te lopen
En te vertellen hoe het bij mij allemaal zit ?

Ik kan het me nog heel goed herinneren..
alsof het een uurtje terug allemaal begon maar tegelijk ook eindigde..
Ik ging al met jouw vrienden om, maar jij kwam er na een tijd ook bij, je durfde volgens mij niet eens met me te praten, maar ik bleef en bleef maar proberen, en ik heb kunnen leren, hoe ik met jou om moet gaan, ik heb zo erg mijn best gedaan, maar wat er van is overgebleven is één grote traan.
Net ook, ik liep langs je straat, de herinneringen kwamen weer allemaal boven.
Als ik er nu aan denk, kan ik gewoon bijna niet geloven, dat we vroeger zo leuk met elkaar gingen.
Samen wegrennen omdat we weer eens wat geflikt hadden, of samen lachen omdat een van ons een weer iets geks deed of zei..
Ik mis het zo allemaal !
Waarom is het toch zomaar voorbij ?!

Eigenlijk best raar..
Want ik weet dat je dit toch niet leest..
Dus eigenlijk zijn al deze woorden voor niks geweest..
Als het om jou gaat in ieder geval..
Want voor mij betekenen ze zo veel.. stuk voor stuk..
Ik kan toch niet voor altijd in mijn hoofd dit alles opkroppen, dit is gewoon puur ongeluk..
Ik mis je zo ongelovelijk veel.. je was de jongen in mijn leven.. maar dat ben je eigenlijk nog steeds en dat zal je voor altijd blijven ook.
Door de dingen die wij hebben meegemaakt, heb je een hele grote plek in mijn hart..
En die plek is vol.. maar tegelijk ook leeg..
Hij zit vol met pijn en met herinneringen zoals hoe we 3½ uur aan de telefoon hingen, zoals hoe we een scooter kapot hadden gemaakt, en gesnapt werden, maar dat had mij niet echt geraakt.. want ik was samen met jou, en daardoor vielen al die vreselijke woorden die de mensen zeiden mee, kon ik maar vooraltijd aan je zij blijven, nooit meer alleen, gewoon met z'n twee..

Ik wou echt dat ik kon zeggen, ik heb niks meer met jou.
maar dat zal ik toch nooit kunnen doen, omdat ik je zo veel mis en zo ontiegelijk veel van je hou..
Geloof me niemand zal ooit meer van je houden, ik weet het zeker want ik kan niet uitleggen hoe ik me voel als ik jou zie lopen op straat, je was mijn allerbeste maat..
Je kan zeggen dat het niet zeker is.. maar ik weet zeker van wel..
als ik na mijn dood nog een leven heb, hou ik nog steeds van je, je bent gewoon een deel van me, maar ik ben bang dat dat deel mijn hart is, en als het zo doorgaat word je dadelijk ook nog eens mijn hersens.. dan draai ik door..

Maarja wat moet ik zeggen ?
Met welke woorden kan ik het beter uitleggen ?

Ik hou gewoon van je en mis je , zoveel ..
ik hoop dat jij ook aan me denkt en van me houdt en me mist..
En dat je me niet zomaar uit je gedachten wist.
Ik lijdt in deze stijd en ik stress het gaat niet goed ik ben je kwijt voorgoed.