Krassend gaat mijn potlood over het papier
Groeven makend tussen de lijnen,
woorden op het vel getoverd
Zinnen kijken mij van onder aan
Tot leven komen tekens,
elke letter een apart verhaal
De een vol tranen, anderen met een lach
Iedere regel een wereld van verschil
Hangend in de lucht als een naderend gevaar
Vegend over het wit van het papier
Langzaam naar de grijsgetekende verhalen toe,
om ze te wissen vor altijd
Het grijs vervaagd zonder afscheid te nemen;
weggehaald door dat witte ding
Om vervolgens nooit meer terug te komen...
-Maar de krassen zullen bijven bestaan-