wandelen langs de vloedlijn
leven is wandelen langs de vloedlijn van het water
het is wandelen met je blote voeten
in het aanspoelende water
een golf pletst op je been
je schrikt even, maar erg is het niet
maar even nat, lang duurt het niet
de zee trekt zich rap terug
ze beseft wel dat ze jou kwetste
en de zee streelt weer je oor
met haar ruisende rust
een rust weer verstoord door opvliegende meeuwen
zijn het je kinderen die lawaai maken
de meeuwen strijken weer zachtjes neer
op de brede rug van de ruisende zee
je wandelt naar de zon
die het water zachtjes kleurt
hoe meer je wandelt
hoe verder de zon wel lijkt
de zon verdrinkt in het water
zon en zee zijn nu één
de eenheid van leven
de maan knipoogt
ik hou je wel even gezelschap
je kan even rusten
morgen is de zon erweer
een nieuwe dag zal gekleurd worden
je slentert verder
plons per plons
langs de vloedlijn van het water
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: patrick vandewalle | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 11 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||