Verdwaald verlangen
Verdwaald verlangen
Ik zie je schaduw
blauw huiverend
onder goudomrande wolken
zwevend door versteende tuinen
De donkere dennen fluisteren
eindeloos zacht jouw naam
Hoge sterren herinneren mij
het licht diep in je ogen
Maar je stem bereikt me niet
verdwaald in het bittere water
van begraven eenzaamheid
Plots wenken je handen
slank als zwanenvleugels
Zij ontvouwen zich
als een magische bloem
Vreemd is haar schoonheid
nooit eerder gezien
Een gebed
dat intens uitstroomt :
je eigen gevleugelde zelf
Ik zie je schaduw
blauw huiverend
onder goudomrande wolken
zwevend door versteende tuinen
De donkere dennen fluisteren
eindeloos zacht jouw naam
Hoge sterren herinneren mij
het licht diep in je ogen
Maar je stem bereikt me niet
verdwaald in het bittere water
van begraven eenzaamheid
Plots wenken je handen
slank als zwanenvleugels
Zij ontvouwen zich
als een magische bloem
Vreemd is haar schoonheid
nooit eerder gezien
Een gebed
dat intens uitstroomt :
je eigen gevleugelde zelf
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Zondag, september 03, 2006 18:28 |
| Vanmiddag zag ik vanuit zijn ziekbed zijn handen wenken zoals jij ze beschrijft, toen moest ik denken aan dit schone gedicht. Veel liefs. Anneke |
|
| remie: | Woensdag, juni 14, 2006 16:47 |
| onbegrijpelijk dat ik je niet veel eerder gelezen heb, zulk een schoonheid en niets geen reacties...het zal je naam zijn geweest, die ken ik nu...liefs Remie | |
Over dit gedicht
| Auteur: troebadoer | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 15 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||