Een volle bus
We duiken weg achter ons Spits-krantje
en na elke hobbel
kijken we geïrriteerd waar we gebleven waren.
We staren onafgebroken naar buiten
de hele weg lang
om maar geen oogcontact met anderen te maken.
We zitten naast vreemden
en houden ons in elke bocht krampachtig aan de armleuning vast
om maar niet tegen die vreemdeling aan te vallen.
Een volle bus
maar wat zijn we toch mensenschuw
wat zijn we toch eenzaam.
en na elke hobbel
kijken we geïrriteerd waar we gebleven waren.
We staren onafgebroken naar buiten
de hele weg lang
om maar geen oogcontact met anderen te maken.
We zitten naast vreemden
en houden ons in elke bocht krampachtig aan de armleuning vast
om maar niet tegen die vreemdeling aan te vallen.
Een volle bus
maar wat zijn we toch mensenschuw
wat zijn we toch eenzaam.
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Dinsdag, mei 16, 2006 23:52 |
| Eenzaam......en kortzichtig. Liefsliefs, switi lobi |
|
| m@rcel: | Dinsdag, mei 16, 2006 18:46 |
| heel mooi verwoord Liefs m@rcel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: mupsje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 16 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||