De grens.
Als een klein versteende vogel
sta ik op de rand
van land en zee
en kijk ik
naar de verre
horizon.
Met het zuchten van de wind
mee
neurie ik een
kinderlied
en staar ik naar de grenzen van
de tijd.
Twee bijna zwarte zwanen
vliegen langs de lijnen
van het leven
en
vragen of ik
met ze mee wil gaan
tot ik vanzelf
de weg terug niet meer
weet of
wil weten.
sta ik op de rand
van land en zee
en kijk ik
naar de verre
horizon.
Met het zuchten van de wind
mee
neurie ik een
kinderlied
en staar ik naar de grenzen van
de tijd.
Twee bijna zwarte zwanen
vliegen langs de lijnen
van het leven
en
vragen of ik
met ze mee wil gaan
tot ik vanzelf
de weg terug niet meer
weet of
wil weten.
Reacties op dit gedicht
| vlinder29: | Zondag, mei 21, 2006 15:17 |
| prachtig ik ben er stil van | |
| lachebekje1988: | Zondag, mei 21, 2006 14:58 |
| Mooi verwoord! Liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mava | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 21 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||